ตอนที่ 5
เมื่อหมอให้อนุกูลกลับบ้านได้ อนุกูลรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า พัชนีที่มาดูช่วยเก็บของ แล้ววรรณศิกาโทร.มาบอกว่า รถเสียกำลังรอช่างให้พัชนีพาอนุกูลกลับที่พักของเขาก่อน เดี๋ยวเธอจะตามไป พัชนีเริ่มใจหาย จึงสั่งให้พากลับไปส่งถึงห้อง เพราะเขายังมือเจ็บ แล้วอยู่คนเดียวด้วย
อนุกูลได้ยินการต่อรอง พัชนีไม่กล้าไปตามลำพังสองคน จึงนึกรู้ว่ายายแม่ชีคนนี้กลัวเขาจะลวนลาม รีบแกล้งเร่งให้ไปขึ้นรถแท็กซี่...อนุกูลเริ่มนึกสนุก นั่งรถไปกระซิบเบาๆ
“คุณไม่เคยไปห้องเชือด...เอ๊ย คอนโดฯของผมใช่ไหม ดีออกน่า...” เห็นสายตาเขาแล้ว แม่ชีพัชนีใจสั่นเหมือนกำลังจะถูกพาไปฆ่า...พอถึงคอนโดฯยามวิ่งมาเสนอตัวช่วย อนุกูลรีบดึงยามไปกระซิบ ทั้งยัดเงินใส่กระเป๋ายาม ยิ่งทำให้แม่ชีพัชสะท้านหนัก...
ขณะช่วยกันหิ้วของขึ้นไปบนห้อง เขาตอบคำถาม เธอว่า สั่งยามไม่ให้ใครมารบกวน...แม่ชีหนาวรีบย้ำว่า เดี๋ยวพี่วรรณจะตามมา เขายักไหล่ไม่สนตามนิสัย ถึงห้องแล้วเขายิ่งทำท่าเหมือนหมาป่าจะขย้ำลูกแกะ จนพัชนีรีบถอยเข้าห้องน้ำล็อกทันที เขายืนยิ้มสะใจที่ได้แกล้ง เพราะแม่ชีเหงื่อแตกหนีเข้าส้วม แล้วเธอสะดุ้งแปดกลับ เมื่อเสียงเคาะประตูหลายที เธอร้องถามไปว่ามีอะไร เขาไม่ตอบ ยิ่งบิดลูกบิดให้ดังมากขึ้น เธอมองเห็นแมกกาซีนปึกใหญ่ รีบมาอุ้มไว้ จะสู้ถ้าเขาเอากุญแจจากยามมาไข เครียดจัดที่มาเจอคนโรคจิต วันนี้ตายเป็นตาย...ว่าแล้วเดินออกไป เขาหันหลังกลั้นหัวเราะ...
แม่ชีใจเด็ดตัดสินใจบอกเขาว่า เธอจะกลับแล้ว...
เขาหันมาคว้าไหล่เธอหมับ สั่งห้ามกลับ ทำท่าหื่นก้มหน้ามาจะจูบ นาทีนั้นแม่ชีเอาหนังสือฟาดหัวไปสุดแรง ปากด่าไอ้โรคจิต ฟาดซ้ำหลายที อนุกูลร้องลั่น บอกว่าเขาล้อเล่น เธอโต้ไม่เชื่อ...ร้องว้าย เมื่อทั้งสองฟัดกันจนล้มลง หน้าแม่ชีซบจมูกชนแก้มเขาอย่างจัง เขารีบชี้หน้าหาว่าคิดมาขืนใจเขา แม่ชีเช็ดปากอย่างแรง ร้องว่าไม่จริง แต่ยังนอนทับเขาอยู่
“มาแล้วจ้า...” วรรณศิกาเปิดประตูมาพร้อมยาม เห็นยังขี่กันอยู่ ร้องตกใจ “ฮ้าย...ทำอะไรกัน”
อนุกูลได้ยินการต่อรอง พัชนีไม่กล้าไปตามลำพังสองคน จึงนึกรู้ว่ายายแม่ชีคนนี้กลัวเขาจะลวนลาม รีบแกล้งเร่งให้ไปขึ้นรถแท็กซี่...อนุกูลเริ่มนึกสนุก นั่งรถไปกระซิบเบาๆ
“คุณไม่เคยไปห้องเชือด...เอ๊ย คอนโดฯของผมใช่ไหม ดีออกน่า...” เห็นสายตาเขาแล้ว แม่ชีพัชนีใจสั่นเหมือนกำลังจะถูกพาไปฆ่า...พอถึงคอนโดฯยามวิ่งมาเสนอตัวช่วย อนุกูลรีบดึงยามไปกระซิบ ทั้งยัดเงินใส่กระเป๋ายาม ยิ่งทำให้แม่ชีพัชสะท้านหนัก...
ขณะช่วยกันหิ้วของขึ้นไปบนห้อง เขาตอบคำถาม เธอว่า สั่งยามไม่ให้ใครมารบกวน...แม่ชีหนาวรีบย้ำว่า เดี๋ยวพี่วรรณจะตามมา เขายักไหล่ไม่สนตามนิสัย ถึงห้องแล้วเขายิ่งทำท่าเหมือนหมาป่าจะขย้ำลูกแกะ จนพัชนีรีบถอยเข้าห้องน้ำล็อกทันที เขายืนยิ้มสะใจที่ได้แกล้ง เพราะแม่ชีเหงื่อแตกหนีเข้าส้วม แล้วเธอสะดุ้งแปดกลับ เมื่อเสียงเคาะประตูหลายที เธอร้องถามไปว่ามีอะไร เขาไม่ตอบ ยิ่งบิดลูกบิดให้ดังมากขึ้น เธอมองเห็นแมกกาซีนปึกใหญ่ รีบมาอุ้มไว้ จะสู้ถ้าเขาเอากุญแจจากยามมาไข เครียดจัดที่มาเจอคนโรคจิต วันนี้ตายเป็นตาย...ว่าแล้วเดินออกไป เขาหันหลังกลั้นหัวเราะ...
แม่ชีใจเด็ดตัดสินใจบอกเขาว่า เธอจะกลับแล้ว...
เขาหันมาคว้าไหล่เธอหมับ สั่งห้ามกลับ ทำท่าหื่นก้มหน้ามาจะจูบ นาทีนั้นแม่ชีเอาหนังสือฟาดหัวไปสุดแรง ปากด่าไอ้โรคจิต ฟาดซ้ำหลายที อนุกูลร้องลั่น บอกว่าเขาล้อเล่น เธอโต้ไม่เชื่อ...ร้องว้าย เมื่อทั้งสองฟัดกันจนล้มลง หน้าแม่ชีซบจมูกชนแก้มเขาอย่างจัง เขารีบชี้หน้าหาว่าคิดมาขืนใจเขา แม่ชีเช็ดปากอย่างแรง ร้องว่าไม่จริง แต่ยังนอนทับเขาอยู่
“มาแล้วจ้า...” วรรณศิกาเปิดประตูมาพร้อมยาม เห็นยังขี่กันอยู่ ร้องตกใจ “ฮ้าย...ทำอะไรกัน”
ต่อไปนี้จะไม่ช่วยแล้ว...รีบเดินออกจากห้องไป วรรณศิกาหันมาดุที่ไปแกล้งแม่ชี เดี๋ยวเธอลาออกพอดี อนุกูลนั่งหัวเราะต่อไปคนเดียว
ooooooo
กลับมาบ้านเล็ก เช้านี้รัมภาเข้าห้องน้ำกำลังจะแปรงฟัน มองไปที่กระจกตกใจแทบตาย เห็นมือคนมาเขียน “ลูก...ตาย” แก้วน้ำหล่นแตก รีบวิ่งมากอดลูกทั้งสองไว้แน่น เด็กยังงัวเงีย...เสียงรองเท้าดังมาจากข้างนอกห้อง พอประตูเปิด เดือนแรมโผล่มาทักทาย บอกว่าเอาข้าวมาฝาก รัมภาโล่ง ถอนหายใจยาว...รีบกลับไปดูตัวหนังสือในกระจกห้องน้ำ กลับไม่เห็นอะไร ทำให้คิดสับสนว่าตาฝาดอีกแล้ว
ขณะที่เดือนแรมจัดโจ๊กเป็นอาหารเช้าให้ก่อนเด็กไปโรงเรียน...กินไปไม่กี่คำ รู้สึกเหมือนมีผีจ้องเด็กทั้งสอง หัวเราะหึๆ รัมภาหันไปจ้องแล้วไม่เห็นอะไร...หันมาชามโจ๊กกลับเห็นหนอนและแมลงสาบยั้วเยี้ย รัมภาลุกขึ้นกรี๊ดอีกครั้ง ปัดชามโจ๊กกระเด็นเลอะลงไปถึงพื้น ทุกคนร้องตกใจ เดือนแรมสะบัดมือเร่าๆ โจ๊กราดลวกมือ ศามนรีบมาเรียกรัมภาอย่างไม่พอใจที่ก่อเรื่องอีก เดือนแรมเล่นละครต่อว่า มือพองแน่...ศามนเรียกบุญสืบไปเอายามาทาให้เธอ แล้วหันไปซักรัมภา ตำหนิตามเคย รัมภาก็ยืนยันว่าเธอเห็น...ศามนได้แต่ส่ายหน้า...คิดค้นหาว่าเกิดอะไรกับรัมภา แล้วก็เห็นเธอไปหยิบยามากินอีกตามเคย
ooooooo
คืนนี้ ศามนทำงานที่ออฟฟิศจนค่ำมืด เดือนแรมถือโอกาสมาหา ขอร้องให้ช่วยตัดสินใจกับช่างเรื่องการสร้างอาคาร เธอดูไม่รู้เรื่อง แล้วออกตัวว่าเกรงใจ เพราะรู้ว่าเขากับรัมภามีปัญหา รู้จากเด็กว่าแม่ไปนอนด้วยทุกคืน แสดงว่าคุณทั้งสองไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไรกัน พาไปหาหมอดีไหม?
ศามนกับเดือนแรมหารู้ไม่ว่า ที่บ้านเล็กตอนนี้รัมภาอยู่กับลูกอย่างหวาดผวา เพราะพัดลมเพดานเกิดรอยร้าว เหมือนจะหล่นใส่ลูกแฝด รัมภารีบคว้าลูกทั้งสองกระโจนหนีตายจ้าละหวั่น ศามนกลับมาถึงบ้านเห็นสภาพแล้วตะโกนเรียกภรรยาลั่นไป เธอชี้ไปที่โคมไฟ เขามองแล้วก็บอกทันทีว่า ไม่เห็นมีอะไร...แล้วก็ไม่มีจริงๆ รัมภาจ๋อยอีกครั้ง ยืนยันแน่วแน่
“ผี...ผีผู้หญิงคนนั้นมันจะเอาชีวิตลูกเรา มันจะทำลูกเรา ฉันยอมไม่ได้”
“ผีอีกแล้ว...”
“คุณจะว่าฉันยังไงก็ได้ แม่ทุกคน แม้เจ็บป่วยหรือต้องตายก็รับได้ แต่ถ้าเป็นลูก ฉันทนไม่ได้แม้จะขาดเป็นชิ้นๆ ฉันทนไม่ได้ เข้าใจไหมคุณมน” รัมภาเน้นดังไม่เกรงใจ...
ขณะเดียวกันที่เรือนใหญ่ ทวดอบเชยรู้ว่าลูกหลานกำลังถูกอีแพงเล่นงาน ได้แต่ประกาศว่า มึงทำลูกหลานกู กูจะต้องตามจองเวรมึงตลอดไป อารมณ์เกรี้ยวกราดทำให้กระถางธูปถึงระเบิดตูมตามกระจุยกระจาย ตาหล้าผ่านมาเจอระเบิด ถึงสติแตกร้องลั่นบ้านเผ่นหนีตูดแป้น
ศามนไปทำงานวันรุ่งขึ้น ขณะที่อยู่ที่โรงอาหารกับอนุกูล วรรณศิกากับพัชนีนั่งกิน มึนตึงอีกโต๊ะ ศามนบ่นให้อนุกูลฟังว่ารัมภากินยาพวกนี้มานานน่าจะเพี้ยนไป อนุกูลไม่เห็นด้วย แต่ก็ไม่เชื่อเรื่องผี แล้วถามว่า ถ้าคุณภาเขาไม่ยอมไปหาหมอจะทำยังไง?
“ความรัก...ตอนรัสตี้เป็น หมอบอกว่าพวกเขาต้องการความรัก ความสนใจ ผมจะหยุดสองสามวันพาไปเที่ยว...ให้เวลาเขาสักหน่อย...”
แต่พอเสนอเรื่องนี้ รัมภากลับไม่ยอมทิ้งลูกไปต่างจังหวัดกันสองคน ขอให้เที่ยวในกรุงเทพฯคิดถึงลูกจะได้โทร.ถามครู ศามนได้แต่ตามใจ...เดือนแรมทำหน้าที่มดแดงแฝงพวงมะม่วงตามเคย พอมารู้ว่าผัวเมียเขาจะไปแฮปปี้กันสองคนถึงกับอารมณ์เสีย ด่าศามนว่า รู้ว่ามันบ้ายังไปตามใจมันอีก โง่ชะมัด...ไม่เพียงเท่านั้น ศามนจะชวนไปดินเนอร์ให้แสงเทียนส่องแวมๆโรแมนติก รัมภาขอกลับไปพาลูกมาทานข้าวด้วยกัน ว่าแล้วรีบโทร. บอกครูทันใด...ปล่อยให้ศามนเปลี่ยนชื่อเป็นสุดเซ็ง
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น