ไอ้โรคจิต
ป่องพยายามปกป้องตัวเองจากรองเท้ายี่ห้อดังหลายๆคู่ของใครบางคนที่กำลัง กระหน่ำมันลงตัวเขา อย่างสุดแรง "ปึก..ปั๊ก..ปั๊ก!!!"
ป่องภาวนาให้ตำรวจรีบมาจับเขาโดยเร็ว เพราะพลเมืองดีแถวนี้ กลุ่มนี้มันเตะหนักจริงๆ
"อ้าว!…หยุดหยุดหยุด พอได้แล้วเดี๋ยวไอ้หนุ่มนั่นมันก็ตายพอดี" เสียงของใครคนนั้น มันเป็นดั่งเสียงสวรรค์สำหรับป่อง
รองเท้าหลากยี่ห้อของใครบางคน หยุดการเคลื่อนไหวอย่างสิ้นเชิงเมื่อได้ยินเสียงใครคนนั้น
ป่องหายใจอย่างหอบโยน สิ้นเรี่ยวแรงที่จะขยับร่างกาย เขาทำได้เพียงลืมตามองไปรอบ เขาเห็นฝูงชนประมาณ 20 คน มุงอยู่โดยรอบ บางคนยืนคลำเท้าตัวอย่างรู้สึกเจ็บ น่าสงสารเขาคงเตะป่องหนักไปหน่อย ข้างตัวป่องมีตำรวจยืนอยู่หนึ่งคน
ป่องเขาถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยเขาคงไม่โดนกระทืบอีกแล้ว
"ไหนใครพอจะบอกผมได้บ้าง ว่า ไอ้หมอนี้มันโดนกระทืบด้วยเหตุผลใด" จ่าตำรวจถามโพลงขึ้นกลางฝูงชน
"ผมรู้" ชายหนุ่มหุ่นบึ้ก ร่างกำยำตะโกนขึ้น พลางเดินตรงมาหาตำรวจ เขาพูดว่า
"ไอ้โรคจิตคนนี้ มันเอาโทรศัพท์มือถือ แบบที่มีกล้องถ่ายรูปดิจิตอล แอบถ่ายใต้กระโปรงน้องนักศึกษาคนนี้ครับจ่า" ชายร่างกำยำเล่าเหตุการณ์เสียงดังฟังชัด พลางเดินเข้าไปหวดแข้งขวาเข้าที่ชายโครงด้านซ้ายของป่องอีกทีเสียงดัง "ปึก" ก่อนที่จะเดินจากไป
"อุก" เสียงป่องร้องจุกๆ "ผลเมืองแถวนี้มันเตะหนักจริงๆเว้ย" ป่องนึกด่าในใจ
พี่จ่าตำรวจ หันไปมองน้องนักศึกษาหญิงที่เป็นผู้เสียหาย เธอยืนตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
น้องนักศึกษาคนนั้น เธอนุ่งกระโปรงสั้นโชว์ให้เห็นปรีน่องขาวยังกับหยวกกล้วยไซด์ M แต่เสื้อนักศึกษาที่น้องเขาใส่มันไซด์เป็นไซด์ S เสื้อของมันจึงคับติ้ว จนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน เธอเดินเข้าไปหาพี่จ่า
"แต่งตัวพรรณนี้ ไอ้โรคจิตนั้นมันถึงอดใจไม่ไหว แอบถ่ายใต้กระโปรง นี่ยังโชคดีนะที่มันไม่ฉุดเอาไปทำปู้ยี่ปู้ยำ ไปเรียนไปศึกษาจะแต่งตัวให้ดีกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้" พี่จ่าแกด่าตรงๆไม่อ้อมเลยซักนิด
"แต่มันเป็นสิทธิส่วนบุคคลของหนูนะคะ" เธออ้างกฎหมาย
"ไอ้สิทธิส่วนบุคคลของน้องน่ะ มันคือต้นเหตุ ของการเกิดอาชญากรรมนะครับ "พี่จ่าพูดเสียงดัง
น้องนักศึกษายอมเงียบแต่โดยดีเพราะจำนนต่อเหตุผล
"น้องจะเอาเรื่องไอ้หนุ่มนั้นไหม" พี่จ่าถามน้องนักศึกษาสาวคนนั้น
"เอาค่ะ หนูจะเอาความเขาจนถึงที่สุด หนูจะไม่มีการยอมความใดๆทั้งสิ้น หนูจะเอามันเข้าคุก" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นอย่างแสนสาหัส
พี่จ่าเดินตรงไปที่ป่องที่ยังคงนอนครางอยู่ที่เดิม
"เป็นไงถึงกับลุกไม่ขึ้นเลยเรอะ นี่ยังโชคดีที่ข้ามาเร็วนะไม่งั้นเอ็งคงสลบไปแล้ว" พี่จ่าถาม
"ครับ" ป่องตอบเสียงแผ่วเบา
"เอ็งถ่ายใต้กระโปรงพวกนี้ไปขายให้ใครเขาหล่ะ แล้วมันคุ้มมั้ยกับการที่เอ็งต้องมาโดนรุมกระทืบเพื่อแลกกับเงิน 4-500 บาท นั่นน่ะ" พี่จ่าถือโอกาสอบรม พลางอุ้มป่องลุกขึ้นนั่ง
"เปล่าครับพี่จ่า…อูย…ผมถ่ายเก็บเอาไว้ดูเอง ผมไม่ได้เอาไปขายใคร"ป่องพยายามบอกความจริงที่เขากระทำกับพี่จ่า
"เห็นใต้กระโปรงผู้หญิงมันทำให้แตซูซ่าได้ไงฟะ" พี่จ่าถาม
"ไม่ทราบครับแต่พอผมเห็นภาพพวกนี้ทีไร ผมก็รู้สึกซู่ซ่าทุกที" ป่องบอกความรู้สึกเบื้องลึกของตน
"เอ็งมันคนห่างวัด หัดเข้าวัดไปฟังพระเทศน์บ้าง จะได้รู้จักระงับสติอารมณ์ไม่ฟุ้งซ่าน หรือหมกหมู่นอยู่กับไอ้ของขาวๆอวบๆ รักเขาชอบเขา ก็เข้าไปจีบเขาซิไม่ใช่ทำตัวขี้ขลาด แอบถ่ายใต้กระโปรงเขา เอาไปดู เอาไปเพ้อฝัน เอ็งก็น่าจะรู้ว่าสิ่งที่เอ็งทำอยู่น่ะมันไม่ถูกต้อง เอ็งมันหลุดจากโลกความเป็นจริงไปมากแล้ว เอ็งควรหันมามองดูตัวเองได้แล้ว กลับตัวสู่โลกแห่งความเป็นจริง การเข้าวัดฟังธรรมมันจะช่วยจรรโลงจิตใจเอ็งได้มากเลยหละ เดี๋ยวข้าจะบอกวัดที่เขาเทศน์เก่งให้แกหลบไปฟังธรรมซัก 2 – 3 วัด แต่ก่อนหน้านั้นข้าต้องเอาเอ็งไปสงบสติอารมณ์ในคุก หลังจากนั้นเราค่อยมาคุยเรื่องวัดกันใหม่"
พี่จ่าอบรมป่องยาวเหยียด "ดีครับพี่จ่า" ป่องยอมรับฟังแต่โดยดี เขาคิดว่าเขาคงเป็นคนห่างวัดจริงๆ นะแหละ เขาควรปรับปรุงตัว อย่างที่พี่จ่าบอก
*-------------------- ตัดไป --------------------------------------------------------------------*
ป่องถูกใส่กุญแจมือ เขาถูกตำรวจนำตัวไปขึ้นรถตำรวจ เพื่อนำเขาไปฝากขังคุกที่สถานีตำรวจ
ป่องนั่งอยู่ท้ายกระบะรถปิคอัพของตำรวจ บังเอิญป่องเหลือบไปเห็นหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับดารา เล่มหนึ่งวางอยู่ข้างๆที่เขานั่ง ป่องอ่านชื่อหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับดาราเล่มนั้นชื่อว่า "หนังสือพิมพ์ไทยแลนด์บันเทิง" เขาหยับมันขึ้นมาอ่าน
ข้อความแรกที่ป่องอ่าน คือ "น้องบันลูนพิมพ์สุขตา นั่งไม่ระวังรถหวอวิ่งกันเกลียว" ข้างๆ คำบรรยาย มีภาพของน้องบันลูนดาราดัง เธออยู่ในชุดเสื้อคอกว้างจนเห็นร่องอก กับกระโปรงสั้นถึงสั้นมาก เธอนั่งไม่ทันระวัง จนเผยให้เห็นกางเกงในสีขาวโผล่ออกมาทักทายชาวโลก มีตากล้องคนหนึ่งถ่ายภาพเผลอๆ ของน้องบันลูนภาพนั้นไว้ได้
หัวข้อข่าวที่สองที่ป่องได้อ่านคือ ข้อความ "น้องปูไปรมา เดินแฟชั่นเผลอทำไอ้จุกโผล่" ข้างๆ คำบรรยายข่าว มีภาพดาราวัยรุ่น น้องปูไปรมา กำลังเดินแฟชั่นในชุดราตรีเกาะอก แต่บังเอิญช่วงที่เธอเอี่ยวตัวเพื่อจะเดินกลับ ชุดที่เธอใส่มันไม่พอดีตัว มันหลวม มันจึงมีผลให้ไอ้จุกขวดนมตรงหน้าอกเธอ มันโผล่ออกมาอวดสายตาประชาชี บังเอิญมีช่างภาพคนหนึ่งบันทึกภาพหลุดภาพนั้นไว้ได้
ป่องเห็นภาพเหล่านั้น เขาเกิดคำถามขึ้นในใจ
- ทำไมดาราพวกนั้นเขาไม่โกรธบ้างเหรอ ที่ถูกแอบถ่ายของสงวนหรือดาราพวกนั้นเขาเต็มใจให้ตากล้องพวกนั้นถ่าย
- ทำไมตากล้องพวกนั้นถึงไม่โดนตำรวจจับ ทั้งๆ ที่เขาก็แอบถ่ายใต้กระโปรงของผู้หญิง
- ทำไมตากล้องพวกนั้น ถึงไม่โดนรุมกระทืบเหมือนอย่างที่เขาโดน ทั้งที่มันน่ากระทำอนาจารเหมือนกัน
- ทำไมตากล้องที่แอบถ่ายภาพเผลอโป๊ของดารา เขาเอาภาพดาราเหล่านั้นไปลงหนังสือเผยแพร่ เขาไม่โดนข้อหาอนาจารเหรอ
- ทำไมตากล้องพวกนั้นเอารูปเผลอโป๊นั้น ไปขายสำนักพิมพ์ เขาไม่โดนจับเหรอ
ถ้าเป็นเช่นนั้น …
ป่องปิดหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับดารา "ไทแลนด์บันเทิง" เขาวางมันลงที่เดิม ตรงที่ที่มันเคยวางอยู่
ป่องยิ้มที่มุมปาก ความคิดชั่วได้บังเกิดขึ้นกับเขา หลังจากจบคดีที่เขาทำอนาจารนักศึกษาคนนี้ เขาคิดได้แล้วว่าเขาควรจะอย่างไรกับชีวิตของเขาต่อไป หลังจากจบคดีนี้
อันดับแรก เขาจะไปหาซื้อกล้องดีๆ ซัก 1 ตัว
อันดับต่อไป เขาจะให้พ่อแม่ของเขาที่เป็นคนฐานะทางสังคมสูงคนหนึ่ง ให้ท่านฝากงานให้เขาทำที่ บริษัท "หนังสือพิมพ์ไทยแลนด์บันเทิง"
เมื่อถึงวันนั้นเขาจะได้แอบถ่ายกางเกงในดารา โดยที่เขาไม่ต้องโดนรุมกระทืบ เขาไม่ต้องโดนตำรวจจับ ไม่ต้องโดนประณามจากสังคมว่าเป็นไอ้โรคจิต ไม่ต้องกลัวติดคุกหรือผิดกฎหมาย และที่สำคัญสุดๆ เขายังได้เงินใช้อีกด้วย จากการขายภาพเหล่านั้น
จบแล้วจ้า
อย่าลืมอ่าน เรื่อง ' เรื่องโง่ๆของผู้หญิงคนหนึ่ง ' 'เรื่อง ข่มขืน ;
เรื่อง ข่มขืน #2 ที่หมวด ระทึกขวัญ
เรื่อง มหัสจรรย์ของความรัก ที่ หมวด ซึ้งกินใจ [ อาจทำไห้คุณเสียน้ำตา ]
เรื่อง ความรักของฟิล์ม ที่ หมวด ซึ้งกินใจ [ อาจทำไห้คุณเสียน้ำตา ]
ด้วยนะ จาก mangpong
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น