เรื่องย่อ ลูกผู้ชายไม้ตะพด ตอนที่ 19 ช่อง7

ตอนที่ 18

ด้วยความสับสนมืดแปดด้าน แพรวามาปรับทุกข์กับไม้หน้าบ้าน ไม้ปลอบโยนและบอกเธอว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ควรบอกให้ไกรรู้ แต่แพรวาเกรงพันเทพจะรู้ด้วยคงเอาตายแน่

“ใจเย็นๆนะครับ ค่อยๆคิด”

“ไม้รู้มั้ย ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครเลย มีแต่คนเกลียดฉัน มีไม้คนเดียวที่ยังรับฟังฉันทุกเรื่อง ทำไมเธอดีกับฉันนัก พี่น้องฉันยังไม่ดีกับฉันแบบไม้เลย”

“ก็คิดซะว่าผมเป็นพี่ชายคนนึงก็แล้วกันครับ มีอะไรปรึกษาผมได้ตลอด ถ้าช่วยได้ผมจะช่วย” ไม้ลูบหัวแพรวาที่ซบเข้ามาที่ไหล่เขา

อบเชยเดินมาเห็นภาพบาดตา น้ำตาตกกลับไป เวตาลซุ่มมองอย่างยิ้มกริ่ม เห็นถึงจุดอ่อนของไม้แล้ว...ศรนารายณ์เห็นลูกสาวซึมจึงเข้ามาปลอบ และบอกข่าวว่ามีคนจ้างไปเทรนด์นักมวยที่กรุงเทพฯ อบเชยชะงัก ครุ่นคิดว่าตนควรตามพ่อไปดีหรือไม่...

ด้านราตรี เอาที่ตรวจครรภ์ของแพรวามาฟ้องพันเทพ หวังให้พันเทพเกลียดแพรวาและรักตนคนเดียว พันเทพโกรธมาก จับแพรวาขังห้อง แพรวาร้องไห้คร่ำครวญอย่าทำอะไรไกร ราตรีแอบมาโทรศัพท์จ้างสักให้มาลักพาตัวแพรวาที่บ้าน เอาไปซ่อนที่อื่นสักพัก เพื่อให้พันเทพเข้าใจว่า แพรวาหนีตามผู้ชายไป...ราตรีเข้ามาเยาะเย้ยแพรวาในห้อง แพรวาฉวยโอกาสเอานาฬิกาปลุกทุบหัวราตรีจนสลบ แล้วเช็ดเครื่องสำอางบนหน้าราตรีออกให้ดูเหมือนเป็นตน ส่วนตัวเองแต่งหน้าทาปาก แต่งตัวเปรี้ยวๆให้เหมือนราตรี เพื่อหนีออกมา

แพรวาขับรถมาจอดข้างบ้านเจ๊กี เห็นสมุนของพ่อเต็มหน้าบ้าน จึงโทร.แจ้งตำรวจมาจัดการ ก่อนจะแอบปีนเข้าหลังบ้าน ขึ้นไปหาไกรบนห้องเพื่อบอกให้เขาหนี แต่ไกรกลับไม่เชื่อ

“ผมไม่ไปถ้าไม่รู้เหตุผล”

แพรวานิ่งสักพัก ก่อนจะตอบว่า “เหตุผล...ก็เพราะสิ่งที่คุณทำกับฉันไว้ไง ต้องให้ฉันลงรายละเอียดอีกรึเปล่าว่าเรื่องอะไร”

“ก็ไม่น่าใช่ผมคนเดียวที่จะโดน แล้วไม้ล่ะ”

“คุณดูถูกฉันมากไปแล้วนะ ฉันคือคนที่รับผลจากอารมณ์ชั่ววูบของคุณ มันแค่บำบัดความโกรธคุณ แต่กับสิ่งนี้มันต้องอยู่กับฉันทั้งชีวิต”

“คุณพูดอย่างกับคุณไม่เคย...”

แพรวาตบหน้าไกรฉาด “ถ้าฉันจะบอกว่าฉันไม่เคยมีอะไรกับใครคุณจะเชื่อมั้ย แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังท้องกับคุณ คุณจะเชื่อรึเปล่า” เห็นสีหน้าไกรลังเล “คุณไม่ต้องตอบละ ฉันน่าจะรู้มาตั้งแต่แรกว่า คุณเชื่อในสิ่งที่คุณคิดมากกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ฉันไม่น่าโง่มาช่วยคุณเลย”

แพรวาร้องไห้กลับออกมาขึ้นรถขับออกไป สักพักก็มีรถตำรวจเข้ามาจับสมุนของพันเทพ ไกรยืนมองเห็นสิ่งที่แพรวาช่วยตนไว้อย่างรู้สึกผิด

ooooooo

พวกสักแอบเข้ามาลักพาตัวแพรวาตามที่ราตรีว่าจ้าง โดยไม่รู้ว่าคนที่นอนสลบไสลบนเตียงคือราตรีนั่นเอง

เวตาลพักฟื้นกินเลือดสัตว์จนพลังกลับคืนมา แปลง ร่างเป็นทิวามาจับตัวอบเชยไปจากบ้าน ศรนารายณ์แปลกใจที่ลูกสาวหายไปดื้อๆ ขณะเดียวกัน ไม้วิ่งออกกำลังกายมาตามถนนเห็นพวกสักอุ้มราตรีออกจากรถกระบะ แต่เข้าใจว่าเป็นแพรวา เอาเข้าไปในห้องแถว จึงรีบมาช่วย ต่อสู้ กับพวกสักหน้าห้องแถว จนพวกมันสะบักสะบอม ทิวาโฉบมาทางหน้าต่างเข้าไปเอาตัวแพรวาออกไป พอไม้เข้ามาไม่เห็นแพรวาแล้ว คาดคั้นจากพวกสัก พวกมันไม่รู้

ทิวาเอาสองสาวมาผูกแขนห้อยลงมาจากต้นไม้ ยืนมองอย่างสะใจ “มนุษย์ที่มีความรักหารู้ไม่ว่า เปิดจุดอ่อนตัวเองให้คนอื่นได้ทิ่มแทง”

ด้านพันเทพ พอรู้ว่าสมุนถูกตำรวจจับไปหมด เลยเอาตัวไกรมาไม่ได้...ทิวามาหลอกล่อไม้ให้ตามไป จังหวะนั้น ศรนารายณ์มาตามหาอบเชย เห็นไม้วิ่งตามบางอย่างอยู่ จึงตามไปอย่างสงสัย ไม้ตามทิวามาถึงชายป่า เห็นแพรวากับอบเชยห้อยอยู่บนต้นไม้ก็ตกใจปรี่เข้าไปจะช่วย

เวตาลปรากฏตัวขึ้น “ใจเย็นหน่อยสิ คิดว่าข้าจับสองนางนี่มาเพื่อให้เจ้ามาแก้มัดแล้วจบกันงั้นเหรอ แบบนั้นมันก็ไม่สนุกน่ะสิ”

“แกต้องการอะไรอีก ทำไมต้องจับสองคนนี้มาด้วย เขาเกี่ยวอะไร”

“เกี่ยวสิ ความผูกพันของเจ้ากับนางยังไงล่ะ” เวตาลเป่าลมเบาๆ ทำให้สองสาวรู้สึกตัว

ราตรีโวยวายทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกจับห้อยอยู่แบบนี้ ไม้ร้องบอกให้แพรวาใจเย็นๆ เดี๋ยวตนจะช่วย ราตรีตกใจก้มมองสภาพตัวเองที่ดูเหมือนแพรวา นึกย้อนที่ตัวเองโดนตีหัว อบเชยนิ่งอย่างมีสติ มองแพรวาอย่างเป็นห่วงเด็กในท้อง

ศรนารายณ์ซุ่มมอง เห็นเวตาลก็ตกใจเหมือนตัวที่ตนเคยเจอในบ้านพันเทพ...ไม้ถามเวตาลจะให้ตนทำอย่างไร เพื่อให้ทั้งสองคนลงมา

“สตรีหนึ่งชีวิต แลกด้วยไม้ตะพดหนึ่งอัน กติกาง่ายๆแค่นี้เอง เจ้าว่าอย่างไรล่ะ”

“ฉันมีไม้ตะพดแค่อันเดียวเท่านั้น แกก็น่าจะรู้ว่าอีกอันต้องไปทวงที่ไหน”

“นั่นก็เป็นหน้าที่เจ้า ไม่ใช่หน้าที่ข้า”

ไม้ว่าไม่มีทางที่พันเทพจะให้ เวตาลให้เป็นหน้าที่ของไม้ที่จะเอามาให้ตน ไม้เป็นห่วงแพรวาจะกระเทือนเด็กในท้อง ถ้าต้องอยู่ในสภาพแบบนี้นานไป จึงเสนอแลกตัวเองกับสองสาว

“ฉันไม่ได้อยากได้แก ฉันอยากได้ไม้ตะพด เร็ว... เลือกว่าแกจะช่วยใคร”

ไม้นิ่งคิดอย่างกดดัน ราตรีร้องบอกให้ช่วยตนก่อนเพราะตนท้อง ไม้สบตาอบเชยตัดใจเอ่ยขอโทษเธอ ก่อนจะบอกเวตาลว่าขอแลกไม้ตะพดกับแพรวา อบเชยยิ้มเศร้าๆ คิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ไม้มองตะพด

ในมืออย่างเสียดาย ค่อยๆยื่นให้เวตาล อบเชยหลับตากล้ำกลืนความช้ำใจ แต่แล้ว ไม้กลับใช้พลังไม้ตะพด โบกตัดเชือกให้แพรวาแล้วหันไปสู้กับเวตาล ราตรีพอลงมาได้ก็วิ่งหนีไม่คิดจะช่วยใคร อบเชยน้ำตาหยด พยายามดิ้นรนช่วยตัวเอง

“ถึงไม่มีใครช่วยลูก แต่พ่อไม่มีวันทิ้งลูกหรอก” ศรนารายณ์ปีนต้นไม้ขึ้นมาแก้มัด

ไม้สู้กับเวตาลกำลังจะเสียที ศรนารายณ์เข้ามาวาดลวดลายจระเข้ฟาดหางใส่เวตาล ไม้ลุกขึ้นคว้าไม้ตะพดคืนมา ศรนารายณ์บอกไม้ว่า

“นั่นน่ะของมัน” แล้วตบหน้าไม้ “ส่วนนี่ของเธอ ที่เธอทิ้งขว้างลูกสาวฉันแบบนี้ ทั้งที่เขาช่วยเธอมาตั้งแต่เธอยังสู้ใครไม่เป็น” ศรนารายณ์หันมาประคองอบเชยกลับ

เวตาลโซเซมาขวาง “หน้าไหนมันลอบทำร้ายข้า ฉันบอกแล้วไงว่า ไม้ตะพดอันเดียวน่ะทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

ไม้มองแผลเก่าที่เมฆเคยแทงเวตาลด้วยไม้ตะพด จึงแทงซ้ำเข้าไปอีกที “ฆ่าแกไม่ได้ แต่ก็เจ็บไม่น้อยใช่มั้ยล่ะ”

เวตาลร้องโอดโอยลั่นป่าไม้ ศรนารายณ์ และอบเชยวิ่งหนีออกมา เวตาลเดินโผเผมาอีกมุมป่า พบร่างเต็กกง ที่พันเทพให้คนเอามาทิ้งไว้เลือดอาบ เวตาลจึงดูดเลือดนั้นเพื่อให้ตนทุเลาความเจ็บปวดลง...ราตรีซึ่งวิ่งเตลิดมาก่อน เจอเข้ากับรถพันเทพที่แล่นมาจะบุกท่ารถเจ๊กี พันเทพเข้าใจว่าราตรีเป็นแพรวา จึงลงมาตบหน้าลูกสาวที่หนีออกมา ราตรีร้องลั่นว่านี่ตนไม่ใช่แพรวา

พันเทพกับสมุนมาถึงท่ารถ บขส. ประจันหน้ากับพวกเด็กรถ จันทร์ และชาญ ราตรีหลบอยู่ในรถไม่กล้าลงมา พันเทพถามหาไกร จันทร์ยั่วโทสะ

“คุณไกรไม่อยู่หรอก มีอะไรไปหาที่โรงพัก ถือว่าไปเยี่ยมพวกสมุนของแกที่เหลือด้วย”

“ก็ดี ระหว่างที่รอไอ้ไกรกลับมา ฉันจะเผาที่นี่ให้วอดเหมือนกับท่ารถไอ้เต็กกงเป็นไง”

เด็กรถพากันแตกตื่น จันทร์โต้ต้องผ่านด่านพวกตนไปก่อน ไกรเดินมาด้านหลัง

“เดี๋ยวก่อน ถ้าคุณตามหาตัวผม ก็ไม่จำเป็นต้องทำร้ายคนอื่น”

พันเทพเอาไม้ตะพดจ่อคอไกร “แกท้าฉันใช่มั้ย ได้...แกควรจะค่อยๆตายอย่างช้าๆทรมานที่สุด”

จันทร์ดีดนอตใส่มือพันเทพ ชาญเข้าช่วยไกรออกมา พันเทพโกรธสั่งสมุนจัดการจันทร์กับชาญ...ในขณะที่ไม้กลับมาบอกเมฆว่า เวตาลตามล่าไม้ตะพด ต้องรีบตามหาพันเทพให้เจอก่อน เพื่อรวมพลังฆ่าเวตาล 

ooooooo

ระหว่างที่พันเทพกับพวกไกรต่อสู้กันอย่างดุเดือด เวตาลแปลงร่างเป็นทิวาเดินเข้ามา ราตรีเห็นพี่ชาย ก็รีบลงจากรถมาหา ขอให้พาไปจากที่นี่ ทิวาแยกเขี้ยว ใส่ ราตรีร้องกรี๊ด พันเทพตกใจผละจากไกรมาช่วยลูกสาว เผชิญหน้ากับทิวา เจ๊กีวิ่งเข้ามาดึงไกรออกห่าง

“เจ้าส่งไม้มาเถอะพันเทพ เจ้าก็รู้ว่า เจ้าเพียงลำพังไม่มีทางฆ่าข้าได้ ร่วมมือกับข้าไม่ดีกว่าเหรอ เจ้าจะได้เป็นทาสพญาเวตาลผู้ยิ่งใหญ่”

“ทำไมฉันต้องเป็นทาสแก แกต่างหากต้องเป็นทาสฉัน ถ้าไม่ตาย ฉันไม่มีทางให้ไม้ตะพดแกหรอก”

“พูดแบบนี้ เจ้าไม่เหลือทางเลือกให้ตัวเองเลยนะ ได้...ข้าจะให้ในสิ่งที่เจ้าต้องการ”

ทิวาคืนร่างเป็นเวตาล จันทร์กับชาญตกใจ พวกเด็กรถและสมุนพันเทพแตกตื่นวิ่งหนี ไม้กับเมฆวิ่งสวนเข้ามา ฟ้าที่สว่างครึ้มลงทันตา เวตาลโบกมือทำให้ลมพัด สะบัดร่มในมือพันเทพหลุดออกเหลือแต่ด้ามไม้ตะพด เวตาลยังกระทืบเท้าจนแผ่นดินแยก พลังมันกล้าแกร่งกว่า ซัดพันเทพกระเด็นไปฟาดรถ แต่เขายังกอดไม้ตะพดไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือ

“ต้องขอบใจเลือดของสหายเจ้า มันเติมเต็มพลังของฉันได้ดีเหลือเกิน ราวกับได้กลับเป็นหนุ่มอีกครั้ง” เวตาลปล่อยพลังจะทำร้ายพันเทพอีก พันเทพใช้ไม้ตะพดต้านไว้แต่อ่อนล้า

ไม้เอาไม้ตะพดวิญญาณมาช่วยพันเทพอีกแรง เวตาลยั่วยุว่าทำแบบนี้เมฆจะไม่น้อยใจหรือ ไม้โต้หยุดปั่นหัวคนอื่นเสียที เวตาลจึงถามว่า รักพ่อคนไหนมากกว่ากัน ว่าแล้วก็หันไปทำร้ายเมฆ เมฆหลบทัน พลังนั้นจึงไปกระแทกราตรี ถึงกับทรุดฮวบลง พันเทพตกใจวิ่งมาหาลูก เวตาลซัดพลังเข้าใส่พันเทพ ราตรีเห็นพลิกร่างตัวขึ้นบังพ่อไว้  จึงโดนพลังซัดเข้าอย่างแรงอีกครั้ง ไม้กับไกรเข้าใจว่าเป็นแพรวา ต่างตกใจ พันเทพอุ้มลูกสาวพาดบนตักน้ำตาปริ่ม

“ลูกพ่อ ทำไมลูกทำแบบนี้...”

ราตรีทำท่าจะพูดแต่แล้วก็กระอักเลือดออกมา พันเทพแทบคลั่ง คว้าไม้ตะพดลุกขึ้นไปเล่นงานเวตาล ไกรอุ้มราตรีออกมาวางข้างเจ๊กี ร้องไห้ฟูมฟาย

“ทำไมคุณทำแบบนี้ ฟื้นสิ ฟื้นมาคุยกับผม แพรวา...ผมขอโทษ คุณได้ยินมั้ย...”

“อีเป็นคนดี อั๊วมองอีผิดไปจริงๆ ตอนที่ลื้อป่วย อีก็มาช่วยดูแลลื้อตลอดทั้งวันทั้งคืน”

พันเทพสู้พลังของเวตาลไม่ได้ โดนมันซัดกระเด็นมากองแทบเท้าไม้ ไม้นั่งลงพูดกับพันเทพที่บาดเจ็บ “ถ้าจะฆ่ามันได้ ฉันต้องมีไม้ตะพดทั้งสองอัน”

พันเทพกำไม้ตะพดของตัวเองไว้แน่น บอกไม้ว่าตนจะสู้กับเวตาลเอง ไม้กับพันเทพจึงร่วมมือกัน เมฆเดินเข้ารวมกลุ่ม จันทร์กับชาญเพิ่งเห็นเต็มตาว่า เมฆขาไม่เป๋ ทั้งสามต่อสู้เข้าขากันดี อบเชยยืนมองด้วยความเป็นห่วงไม้ ศรนารายณ์โอบไหล่ลูกสาวเตือนสติ


“เขาไม่รักเราก็อย่าทำร้ายตัวเองอีกเลย ไอ้ตัวประหลาดนั่นลูกก็เห็น เราไม่มีทางสู้มันได้”

“ขอดูให้แน่ใจว่าไม้จะไม่เป็นอะไรได้มั้ยพ่อ”

ศรนารายณ์มองลูกสาวอย่างเห็นใจ...สามแรง เมฆ ไม้ และพันเทพช่วยกันซัดเวตาล เวตาลพยายาม

พูดยั่วยุให้แตกความสามัคคีกัน เมฆคอยเตือนสติ อย่าไปฟัง

“เจ้าหุบปากซักที ข้าคุยกับเจ้าของไม้ตะพดทั้งสองคนนี้ ที่ไม่เคยมีความไว้ใจซึ่งกันและกัน ทั้งที่มีสายเลือดเดียวกัน แต่จิตใจกลับเต็มไปด้วยความอาฆาตชิงชัง แววตาเจ้าหนุ่มก็ดูช่างไม่มีความมั่นใจเอาซะเลย นี่น่ะหรือคนที่จะฆ่าข้า พญาเวตาลผู้ยิ่งใหญ่ ไม่มีทางใช่เจ้าแน่ๆ”

ไม้ไม่กล้าใช้พลังมากเกรงโดนเมฆ เวตาลฉวยโอกาสซัดพันเทพกระเด็นไปแล้วถามไม้ว่า อยากให้ตนฆ่าใครก่อน ไม้มองพันเทพอย่างห่วงใย เวตาลล็อกคอเมฆ กางกรงเล็บออก

เมฆพูดด้วยน้ำเสียงรักใคร่ “ทิวา...ลูกได้ยินพ่อใช่มั้ย”

เวตาลชะงัก โต้ว่าตนไม่ใช่ทิวา ตนคือพญาเวตาล เมฆพยายามเรียกวิญญาณทิวาที่หลอมรวมอยู่ในร่างเวตาลให้รู้สึกตัว เวตาลเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ เหวี่ยงเมฆลงไปกอง หันไปลากพันเทพที่สะบักสะบอม แล้วกระพือปีกเอาตัวไป ฝุ่นคลุ้งตลบ พอจางลงพันเทพกับเวตาลหายไป ฟ้าที่มืดครึ้มกลับสดใสดังเดิม ไม้เข้าประคองเมฆ อบเชยยืนมองอยู่ห่างๆอย่างโล่งใจ

ooooooo

พันเทพรู้สึกตัวขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในถ้ำ เห็นทิวานั่งมองไม้ตะพดเลือดในมืออยู่ข้างกองไฟ จึงร้องบอกให้เอาไม้ตะพดคืนมา ทิวายิ้มเยาะที่พันเทพหวงมันมาก แม้แต่ลูกยังเพิ่งได้สัมผัส พันเทพผวาจะลุกขึ้น แต่แล้วต้องเจ็บสะท้านไปทั้งร่างจากที่บาดเจ็บ พันเทพนึกได้ต่อว่าทิวาที่ฆ่าราตรี ทิวาโต้ว่า

“ข้าแค่ป้องกันตัว เจ้าคงไม่นับการป้องกันตัวเป็นเจตนาร้ายหรอก ใช่มั้ย”

พันเทพค่อยๆหยิบมีดที่ซ่อนไว้ในรองเท้าออกมาชู “ถ้าแกคือทิวา แกไม่ฆ่าราตรีลูกของฉันหรอก”

“แค่นี้พ่อยังทำร้ายผมไม่พออีกเหรอ พ่ออยากจะเอาผมเป็นลูก พ่อก็เอามา ดูแลผมทิ้งๆขว้างๆยังไม่พอ พอวันที่พ่ออยากจะยัดเยียดให้ผมเป็นลูกคนอื่น พ่อก็ไล่ผมไป พอตอนนี้ราตรีตายไป พ่อก็ยังคิดว่าเป็นความผิดผม พ่อเห็นผมเป็นตัวอะไร”

พันเทพชะงักมองทิวาว่าใช่เขาจริงๆหรือ ทิวาเสียใจที่ตนยอมให้เวตาลดูดวิญญาณ พ่อยังตามมาทำร้ายตนอีก พันเทพโต้ว่าเขาต่างหากที่ทำร้ายตัวเอง อยากยิ่งใหญ่ เรียกร้องความสนใจจนยอมขายวิญญาณตัวเองให้เวตาล

“ก็เพราะพ่อไม่ใช่เหรอที่สอนให้ผมเห็นแก่ตัว ถีบหัวคนอื่นให้ตัวเองมีอำนาจล้นฟ้า เพราะพ่อทำให้ผมเห็นมาตลอดนี่ไง ผมถึงต้องเป็นแบบนี้ พ่อทำให้ผมเป็นแบบนี้”

“ถ้าฉันเป็นคนสร้างแกให้เป็นแบบนี้จริงๆ ฉันก็ขอเป็นคนทำลายแกด้วยมือฉันเองก็แล้วกัน” พันเทพจ้วงแทงทิวา โดนที่แขนเลือดกระฉูด

ทิวากลายร่างเป็นเวตาล “เจ้านี่เลวอย่างไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ ทำร้ายได้แม้แต่ลูกที่เลี้ยงมา”

ทั้งสองเถียงกันไปมาถึงความเลวที่ทำกันมา พันเทพจ้องแต่จะแย่งไม้ตะพดคืน...

วันต่อมา พันเทพออกมาล้างหน้าริมลำธาร เห็นสิ่งผิดปกติ แมลงเล็กๆ ทั้งผีเสื้อตายเกลื่อน เขาสังเกตเห็นไม้พุ่มต้นหนึ่งมีใบเรี่ยน้ำอยู่ จึงสงสัย

“สมุนไพรพิษ ไร้กลิ่น ไร้รส แต่ดอกหอมหวนชวนให้สัตว์และแมลงมารุมตอมและตายในที่สุด” พันเทพคิดแผนร้ายได้บางอย่าง

เขาเอาสมุนไพรพิษใส่ในซากกระต่ายที่จับได้มาเป็นอาหารให้เวตาล เมื่อมันกินเข้าไปพิษเริ่มออกฤทธิ์ ทำให้เวตาลเจ็บปวดดิ้นทุรนทุราย พันเทพสะใจจะชิงเอาไม้ตะพดคืน แต่เวตาลกลับคว้าไม้ตะพดวิ่งหายออกไปจากถ้ำ พันเทพตามไม่ทัน พบแต่รอยเลือดติดตามใบไม้ พันเทพเจ็บใจที่เวตาลสร้างความลำบากให้กับตน ตนจะไม่ยอมเสียไม้ตะพดไปแน่

ooooooo


ขณะที่ศรนารายณ์ขับรถขนของย้ายเข้าไปทำงานในกรุงเทพฯ อบเชยนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง เวตาลเจ็บกระเซอะกระเซิงมาตัดหน้ารถ ศรนารายณ์ตกใจลงมาดูเห็นรอยเลือด อบเชยพนมมืออธิษฐานขอเจ้าป่าเจ้าเขาช่วยให้อะไรก็ตามที่ถูกชนอย่าเป็น อันตราย เกิดลมพัดวูบกระทบหน้า เหมือนรับรู้คำอธิษฐานของเธอ

สองพ่อลูกเดินกลับมาขึ้นรถ อบเชยรู้สึกใจไม่ดี พอศรนารายณ์ขับรถไปได้ไม่นาน ก็มีรถกระบะคันหนึ่งแหกโค้งมาชนอย่างแรง เสียงดังสนั่นหวั่นไหว...อบเชยสะดุ้งตื่น พอรู้ว่าตัวเองนอนอยู่บ้านฝันไปก็โล่งอก พลันได้ยินเสียงก๊อกแก๊กในตู้ ไม่ทันไรประตูตู้เปิดออก อบเชยแทบช็อก เวตาลท่าทางป่วยเดินท่อมๆตรงมาหาเธอ