เรื่อง ผู้หญิงคนนั้น "นางมารร้าย " ginjv'lyho
ภูริยืนอยู่หน้ากระจก เขาส่องกระจกดูตัวเองว่าใส่เสื่อผ้าชุดนั้นแล้ว เขาดูเป็นยังไง เขาจะดูดีไหม แต่เมื่อเขาดูไปดูมาชุดนี้มันไม่เหมาะกับตัวเขาเอาซะเลย เสื้อเชิ้ตลายขวางนั่นมันทำให้ตัวของเขาที่ใหญ่อยู่แล้วยิ่งดูอ้วนขึ้นไปอีก กางเกงแสลคตัวนั้นมันดูแปลก ๆ มันดูแปลกไม่เหมือนกางเกงยีนส์ลีวายส์ที่เลาเคยใส่ กางเกงแสลคนั่นมันทำให้เขาดูแก่และไม่เซอร์ ๆ แต่เขาต้องใส่มันเพราะแป้งซื้อมาให้ใส่
ปกติภูริเขาจะแต่งตัวง่าย ๆ เสื้อยืดกางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบคอนเวิร์สสบาย ๆ แต่วันนี้เป็นวันพิเศษ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของแป้ง แฟนสาวของภูริที่เพิ่งคบกันยังไม่ถึงเดือน แป้งผู้หญิงคนนี้ทำให้ภูริต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองหลายอย่าง เขาคิดย้อนไปเมื่อวันที่ผ่านมา
ภูริ พบกับแป้งเมื่อต้นเดือนที่แล้ว ที่ร้านกาแฟ " มุมเหงา " ในวันที่ฝนพรำย่ำค่ำของคืนหนึ่ง ภูริหลบฝนที่ตกพรำเขาไปในร้านนั้น " มุมเหงา "
วันนั้นในร้านอัดแน่นไปด้วยผู้คน พวกเขาเหล่านั้นก็คงหลบฝนมาจิบกาแฟในร้าน โต๊ะว่าง ๆ จึงแทบไม่มีให้เห็น แต่มันเหมือนกามเทพดล โต๊ะที่แป้งนั่งเหงา ๆ อยู่นั้นพอจะมีที่ว่าง ๆ อยู่เพียงโต๊ะเดียว
อากาศหนาว ๆ ทำให้ภูริอยากทานกาแฟเป็นอย่างมาก เขาจึงตัดสินใจเดินไปที่โต๊ะว่าง ๆ ที่แป้งนั่งเหงาอยู่นั่น
" โทษทีครับ โต๊ะนี้ว่างหรือเปล่า บังเอิญโต๊ะตัวอื่นๆเต็มหมด มีเพียงโต๊ะตัวนี้เท่านั้นที่ว่าง ขอผมนั่งด้วยได้มั๊ยครับ " ภูริพูดกับแป้ง
แป้งเธอมองไปที่ภูริแล้วจากนั้นเธอมองดูไปรอบตัวเธอ โต๊ะตัวอื่นเต็มหมดจริง ๆ ด้วย แต่ตอนนี้เธออยากนั่งเหงา ๆ คนเดียว ไม่อยากให้ใครมาแทรกตรงกลางอารมณ์เหงา ๆ ของเธอ
แป้งสำรวจดูไปที่ร่างกายของภูริ เขาดูเปียกปอนเพราะฝนพรำนั้น เขาดูสั่น ๆ เหมือนลูกนกในรังที่เปียกฝน เขาดูน่าสงสารจะตาย " ว่างค่ะนั่งได้ " แป้งบอกกับภูริแม้มันจะฝืนใจของเธอนิด ๆ แต่เพื่อมนุษยธรรม
" ขอบคุณครับ " ภูริพูดพลางนั่งลงที่โต๊ะเหงา ๆ ของแป้งตัวนั้น เขาเรียกบ๋อยมาสั่งกาแฟ และขนมปังชิ้นเล็ก ๆนั้น ไม่นานบ๋อยก็นำกาแฟมาเสริฟ ภูริรับกาแฟแก้วนั้นมายกดื่มโดยไม่ใส่น้ำตาลเลยซักก้อน เขากินมันอย่างอยากกระหาย มองไปที่แป้งแล้วยิ้มให้เธออย่างเขิน ๆ
แป้งแอบมองดูภูริ ผู้ชายคนนี้ไม่น่าสั่งกาแฟมากิน หน้าตาอย่างเขาน่าจะกินเบียร์ เหล้าขาว ยาดอง หรือเหล้าเถื่อนจุดไฟติดนั่นน่าจะเหมาะกับเขาที่สุด เขาจะกินอะไรมันก็เรื่องของเขานี่เนาะ จะสนไปทำไม เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอด เธอผละหน้าหนีไปมองที่เม็ดฝนที่หยดลงบนกระจก แล้วไหลเป็นทางลงมา มองไปมันเหมือนหยดน้ำตาที่ไหลมาตามโหนกแก้ม
" โฮ่ โฮ่ ฮือ ฮือ ...." แป้งร้องไห้เสียงดังโพล๋งขึ้นมา ภูริตกใจเสียงร้องของแป้ง แก้วกาแฟที่เขาถืออยู่ตกลงใส่ขาของเขา ความร้อนของน้ำกาแฟมันทำให้ภูริ " โอ๊ย ย... " เสียงดังไม่แพ้แป้ง
ทุกคนในร้านต่างหันมามองแป้งกับภูริเป็นตาเดียวกัน พวกเขาเหล่านั้นตั้งคำถามในใจ " ไอ้ผู้ชายกับผู้หญิงสองคนนั่น มันเป็นบ้าอะไรของมัน "
" นี่คุณเป็นบ้าอะไรอยู่ ๆ ก็ร้องไห้ " ภูริถามแป้ง " ฉันเกลียดฝนฮือ ฮือ " แป้งก้มหน้าร้องไห้กับโต๊ะพลางพูดตอบคำถามภูริ " คุณเกลียดฝนทำไม ฝนคือน้ำ น้ำคือชีวิต " ภูริกล่าว " ฝนทำให้ฉันเหงา มันชอบทำให้ฉันร้องไห้ ฉันจึงเกลียดฝน ฮือ ฮือ " พูดจบก็ร้องไห้เสียงดังอีก " นี่คุณร้องไห้เบา ๆ หน่อย อายคนเขาบ้างซิ " ภูริกระซิบที่บ้างหูแป้งเพื่อให้เธอหยุดร้องไห้เสียงดัง "โฮ่ โฮ่ ฮือ ฮือ " แป้งกับร้องเสียงดังกว่าเก่าอีก
" นี่แน่ะ ไอ้ผู้ชายใจร้ายทำไมแกทำให้แฟนแกร้องไห้ " หญิงแก่อายุประมาณ 70 ปี พูดต่อว่าภูริ พร้อมกับเอาคันร่มตีไปที่ตัวของเขา " โอ๊ย ย... เอาร่มมาตีผมทำไม ผมเจ็บ " ภูริ เอามือป้องร่มที่ยายแก่คนตีมาที่ตัวเขา
" แกทำให้แฟนแกร้องไห้ทำไม แกนอกใจแฟนแกใช่มั้ย อย่างนี้ต้องตีให้ตาย " พูดจบยายแก่เงื้อร่มจะตีภูริอีก " หยุดก่อนยาย ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แฟนผม " ภูริยกมือห้ามร้องปรามเสียงหลง " อ้าวไม่ใช่แฟนเอ็งเรอะ " ยายแก่เริ่มลังเล " หนูเป็นเมียเขาต่างหากล่ะยาย " แป้งเงยหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา พูดกับยายแก่หน้าตาขึงขัง " อ้าวเหรอ... ที่แท้เอ็งเป็นผัวเมียกัน เรื่องของผัวเมียข้าไม่ยุ่ง ผัวเมียก็เหมือนลิ้นกับฟัน ก็ต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้าง ผัวเมียกันมีอะไรก็ค่อย ๆคุยกัน ข้าไปล่ะ " พูดจบยายแก่คนนั้นก็เดินหายไปในฝูงชน
" นี่คุณผมไปเป็นผัวของคุณตอนไหนมิทราบ " ภูริถามแป้งอย่างโกรธ ๆ แป้งไม่ตอบภูริแต่เธอบอกกับภูริว่า " คุณปลอบฉันได้ไหม " " อะ.....อะไรนะ " ภูริงงกับคำถามของแป้ง " ปลอบฉันหน่อย ฉันอกหัก " แป้งพูดเสียงเศร้า " คุณเพี้ยนไปแล้ว " ภูริว่าแป้ง แป้งพูด " ถ้าคุณไม่ปลอบให้ฉันเชื่อว่าโลกนี้ยังมีหวัง ฉันจะฆ่าตัวตาย ถ้าคุณไม่ปลอบฉันว่าโลกนี้ยังน่าอยู่ ฉันจะฆ่าตัวตาย พูดซิให้ฉันเชื่อว่าฉันยังมีคนที่พอจะเชื่อใจได้ ฮือ ฮือ " น้ำเสียงเศร้า ๆ น้ำตาที่เอ่อล้น คำพูดที่บอกว่าจะฆ่าตัวตายทำให้คืนนั้นภูริต้องคอยเอาใจแป้ง ไปทุกที่ที่แป้งไป เดินตามแป้ง ต้อย ๆๆๆ พูดปลอบใจแป้งสารพัด เพื่อให้เธอลืมเรื่องเศร้าโศก ลืมไอ้แฟนเก่าหน้าโง่ของเธอคนนั้น ลืมเรื่องความคิดที่จะฆ่าตัวตายคำนั้น
สุดท้ายภูริพูดโน้มน้าวแป้งจนยอมกลับบ้านของเธอจนได้ " ดีมาก วันนี้คุณทำให้ฉันไม่ต้องฆ่าตัวตาย ฉะนั้น วันพรุ่งนี้คุณต้องมาปลอบฉันอีก " แป้งบอก " อะไรนะ " ภูริทำหน้าตาเลิกลั่ก " ใช่...ถ้าพรุ่งนี้คุณไม่ยอมมาปลอบใจฉันอีก ฉันจะถือว้าคุณอนุญาตให้ฉันฆ่าตัวตายได้ " แป้งยังคงพูดตามแต่ใจตัวเอง
" อะไรฟะ แฟนก็ไม่ใช่ เมียก็ไมใช่ พี่น้องก็ไม่ใช่ (อีกนั่นแหละ ) ทำไมฉันจะต้องมาคอยเอาใจเธอด้วย บ้าเปล่า " ภูรินึกบ่นแป้งอยู่ในใจ
" ว่าไงพรุ่งนี้จะมามั๊ย " แป้งถามกดดันภูริ ภูริจึงตอบกลับไป่ด้วยความโมโหว่า " มาก็ได้ " (พูดกระแทกเสียง ) " เพื่อมนุษย์ธรรม " ภูรินึกในใจ
ตลอดอาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์ ภูริต้องมาคอยตามปลอบใจแป้งทุกวันไม่ใช่ภูริจะไม่เต็มใจทำอย่างนั้น จริง ๆ แล้วเขารู้สึกสนใจแป้ง ผู้หญิงปากร้าย เอาแต่ใจคนนี้อยู่ไม่น้อย เขาจึงเต็มใจที่จะมาปลอบใจแป้งทุกวัน เพื่อรอเวลาให้เธอลืมแฟนเก่าของเธอได้วันนั้นเขาจะเข้าไปเสียบแทน
" ภูริ คุณรู้มั๊ย ฉันไม่ชอบไอ้ผมยาว ๆ นั่นของคุณเลย ฉันจะพาคุณไปตัดผม " แป้งบอกภูริ
" หยุดเลยคนสวย อย่ามายุ่งกับหัวผมเด็ดขาด " ภูริร้องห้ามเสียงหลง " ก็คุณบอกว่าจะตามใจฉันไง ที่แท้แค่ลมปาก ผู้ชายก็เหมือนกันหมด ตายดีกว่าฉัน " แป้งพูดจบทำท่าจะเดินไปให้รถชนซะดื้อ ๆ " เฮ้ย..." ภูริร้องเสียงหลง (อีกแล้ว )
ที่ร้านตัดผม ภูรินั่งอยู่บนเก้าอี้ตัดผม " จะตัดผมทรงอะไรดีครับ " ช่างตัดผมถามภูริ " ตัดทรงรองทรงสูง " แป้งบอกให้ช่างตัดรองทรงสูง โดยไม่ถามความต้องการของภูริซักคำ
" ผมทรงเห่ย ๆ แบบนั้นผมไม่ตัดเด็ดขาด " ภูริขัดขืน " นึกแล้ว.... " แป้งพูดสั้น ๆ ทำท่าจะเดินออกไปนอกร้าน " ก็ได้..... เอาเลยพี่ช่าง ตัดผมทรงเห่ย ๆ นั่นแหละ " ภูริกัดฟันพูด " แป้งยืนยิ้มเมื่อเห็นภูริตามใจ " ตูกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย " ภูรินึกด่าตัวเองอยู่ในใจ
ที่ห้างสยามพารากอน หนึ่งอาทิตย์ก่อนงานวันเกิดแป้ง ภูริถูกแป้งโทรมาชวนไปเที่ยวห้างนี้ เขาก็มาอย่างว่าง่าย เดินเล่นกันได้ซักพักใหญ่ ๆ แป้งก็เดินมาถึงร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายร้านหนึ่ง แป้งบอกให้ภูริยืนรออยู่หน้าร้าน ส่วนตัวเธอเดินเข้าไปในร้าน แต่ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในร้าน แป้งถามภูริ " คุณใส่เสื้อเบอร์อะไร " " M " ภูริตอบห้วน ๆ " กางเกงเอวเท่าไหร่ " แป้งถามเขาอีก " 29 " " ร้องเท้าล่ะเบอร์อะไร " " 8 " จากนั้นแป้งก็เดินเข้าไปในร้าน เธอเดินเลือกดูเสื้อผ้า กางเกง และร้องเท้าอยู่พักใหญ่ ๆ จึงเดินออกมาจากร้าน
" ฉันซื้อให้คุณ " แป้งบอกภูริพร้อมกับยื่นถุงใส่ของให้ภูริ " ซื้ออะไรมาให้ผมเนี่ย " ภูริถามสงสัย " เสื้อผ้า กางเกงและรองเท้า " แป้งบอก " ซื้อของพวกนี้ให้ผมทำไม " ภูริยังคงสงสัย " ซื้อให้คุณใส่เสื้อผ้าชุดนี้ไปงานวันเกิดของฉันในวันที่ 30 สิ้นเดือนนี้ " แป้งบอกสิ่งที่เธอต้องการให้เขาทำ " ทำไมผมต้องแต่งชุดนี้ไปงานวันเกิดของคุณ " ภูริสงสัยไม่หาย " เพราะมันเป็นชุดที่ฉันซื้อให้ ถ้าคุณแต่งชุดที่ฉันซื้อให้ไปงานวันเกิดของฉัน วันนั้นฉันจะรับคุณเป็นแฟน " แป้งตอบให้ภูริหายสงสัย " อะไรนะ " เป็นอีกครั้งที่ภูริร้องว่า " อะไรนะ " แป้งมักจะทำให้เขาแปลกใจเสมอ
ภูริดึงสติตัวเองกลับมาจากความคิดของวันวาน เขายังคงยืนอยู่หน้ากระจกบานนั้น เขาหวีผมที่แป้งยอกให้ตัด หวีให้ผมเข้าที่เข้าทาง ขยับกางเกงกับเสื้อผ้าที่แป้งซ้อให้ให้ดูเรียบร้อย จากนั้นจึงเดินใส่ถุงเท้าและร้องเท้าคู่ที่แป้งซื้อให้แล้วเดินออกจากบ้านมุ่งหน้าไปที่บ้านของแป้ง เพื่อไปร่วมงานวันเกิด และไปเป็นแฟนคนใหม่ของแป้ง
*............ ตัดไป ที่บ้านแป้ง ...........*
ภูริมาถึงบ้านของแป้งช้ากว่ากำหนดนิดหน่อย เพราะรถติดวินาศสันตโร ที่บ้านของแป้งภูริมองเห็นเพื่อนของแป้งเต็มไปหมด
เขาตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้าน เดินฝ่าฝูงเพื่อนของแป้งที่รายล้อมตัวเขาไปหาแป้ง
ภูริแทบจะไม่รู้จักเพื่อนของแป้งเลยสักคน มันจึงเป็นเหตุที่ทำให้เขาดูเกร็ง ๆ ในวันนี้
สายตาส่ายไปมามองหาแป้ง แต่เขาไม่เห็นแป้ง เห็นแต่เพื่อนแป้งเต็มไปหมด เดินมาได้ซักหน่อย ภูริได้ยินเสียงคนเรียกดังมาจากข้างหลัง " ไอ้โอ๊ด...เอ็งจะรีบเดินไปไหน " ภูริไม่สนใจที่ใครคนนั้นเรียก เพราะเขาไม่ได้ชื่อโอ๊ด แต่ใครคนนั้นก็เดินมาสะกิดที่ตัวของภูริ " ไอ้โอ๊ด ฉันเรียกไม่ได้ยินรึไง " ใครคนนั้นพูดกับภูริ ภูริหันกลับไปมองใครคนนั้นที่สะกิดเรียกเขา เมื่อใครคนนั้นเห็นหน้าภูริชัด ๆเขาถึงกับหน้าเสีย " อ้าว ขอโทษทีครับ ผมนึกว่าคุณคือโอ๊คเพื่อนของผมซะอีก " ใครคนนั้นขอโทษขอโพยภูริ " ไม่เป็นไรครับ ผมก็เคยทักคนผิด ขอตัวก่อนนะครับ "
ภูริบอกใครคนนั้นและขอตัวเดินเข้าไปในงานของแป้ง
เดินมาได้อีกซักหน่อย มีกลุ่มเพื่อนหญิงของแป้ง ยืนคุยกันอยู่ข้างทางเมื่อภูริเดินผ่านกลุ่มเพื่อนหญิงของแป้งกลุ่มนั้น มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเสียงดังว่า " โอ๊ดทางนี้ มาคุยกับเราก่อน " ภูริเดินผ่านกลุ่มเพื่อนหญิงของแป้งโดยไม่ได้สนใจเสียงตะโกนเรียกของผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนหญิงของแป้งนั้นเลย เพราะเขาไม่ได้ชื้อโอ๊ด (นี่นา)
ภูริได้ยินฝีเท้าคนวิ่งมาจากด้านหลัง เสียงฝีเท้านั้นค่อยวิ่งเข้ามาใกล้ตัวเขาทุกทีจนในที่สุดก็มีมือมาสะกิดที่ข้างหลังเขา " โอ๊ด ที่ฉันตะโกนเรียกไม่ได้ยินเรอะ " ผู้หญิงคนหนึ่งถามภูริ ภูริหันหน้าไปมองผู้หญิงคนนั้น เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นหน้าภูริเขาถึงกับหน้าซีด " อ้าว ขอโทษค่ะ ฉันทักคนผิด " ผู้หญิงคนนั้นขอโทษภูริ " ไม่เป็นไรครับ เมื่อวานผมก็ทักคนผิดเหมือนคุณ ขอตัวก่อนนะครับ " ภูริเดินไปหาแป้ง เอามือเกาหัวอย่างรู้สึกสงสัย ทำไมวันนี้มีแต่คนเข้าใจผิดคิดว่าเขาคือ " โอ๊ด "
ภูริเดินมาได้อีกซักหน่อย มีผู้หญิงคนหนึ่ง ยืนอยู่ข้างหน้าภูริห่างซัก 20 เมตร เมื่อเห็นภูริเดินเข้าไปใกล้เธอ เธอก็วิ่งโผจะมากอดภูริแต่เมื่อเธอเห็นหน้าของภูริ เธอก็หยุดพฤติกรรมของเธอทันที " อุ้ย...ขอโทษคะ ฉันนึกว่าคุณคือโอ๊ดแฟนยัยแป้งซะอีก " ผู้หญิงคนนั้นว่า " ไม่ต้องเสียใจครับ คุณไม่ใช่คนแรกที่ทักผมผิด " ภูริพูดขำ ๆ " แต่คุณดูเหมื๊อนเหมือน " ผู้หญิงพูดอย่างอึ้ง ๆ " หน้าตาผมเหมือนคนที่ชื่อโอ๊ดขนาดนั้นเลยเหรอครับ " ภูริถาม " ไม่เหมือนค่ะ ไม่เหมือนเลย ..."
*.............. ตัดไป แป้งกับภูริ …………..*
ภูริยืนมองแป้ง ส่งเพื่อน ๆ กลับบ้านไปจนหมด จนไม่มีใครเหลืออยู่ที่บ้านของแป้ง
ภูริเดินไปหาแป้ง เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าแป้ง ภูริพูดขึ้นว่า " คุณนี่ ใจเหมือนนางมารร้ายจริง ๆ " " ภูริ คุณกล้าดียังไงมาว่าฉัน " แป้งมีอารมณ์โมโหเมื่อภูริพูดจาก้าวร้าวใส่เธอ " คุณเป็นนางมารร้ายที่สามารถฆ่าคนอื่นได้อย่างเลือดเย็น " ภูริยังไม่ยอมหยุดพูดก้าวร้าว " ภูริ หยุดพูดเดี๋ยวนี้ " แป้งร้องห้าม " เพื่อนหญิงของคุณเล่าเรื่องโอ๊ดแฟนเก่าของคุณให้ผมฟังหมดแล้ว " ภูริบอกสิ่งที่เขาอยากบอกแล้ว " ทำไมโอ๊ดแฟนเก่าฉันทำไม " " เพื่อนคุณบอกผมว่า เสื้อเชิ้ตที่ผมใส่มันยี่ห้อเดียว ลายเดียว กับเสื้อโอ๊ดแฟนเก่าของคุณเคยใส่ กางเกงนี่ก็ยี่ห้อและสีเดียวกับโอ๊ด แฟนเก่าคุณเคยใส่มัน และที่ทำให้ผมน้ำตาซึม คือ ผมที่คุณบอกให้ผมตัดมันก็คือ ผมทรงเดียวกับที่โอ๊ดเคยตัด ร้องเท้าคู่นี้ก็ใช่ โอ๊ดแฟนเก่าคุณก็ใส่รองเท้ายี่ห้อนี้ คุณใจร้ายมาก คุณพยายามเปลี่ยนตัวผมให้เป็นเหมือนโอ๊ดแฟนเก่าของคุณ คุณมันนางมารร้ายใจดำ "
ภูริ พูดแทงใจดำแป้ง แป้งถึงกับหน้าเสีย แต่มีหรือที่แป้งจะยอมแพ้ผู้ชายคนนี้
" ใช่ ฉันมันนางมารร้ายแล้วคุณจะทำไม " แป้งยังคงเอาแต่ใจเหมือนเดิม
" ผมจะไปกล้าทำอะไรคุณ ผมเพียงจะบอกนางมารร้ายร้ายคนนี้ว่า ถ้านางมารร้ายคนนี้ต้องการให้ผมใส่เสื้อยี่ห้อ และลายเดียวกับโอ๊ดแฟนเก่าคุณ ใส่กางเกงสีเดียวกัน ยี่ห้อเดียวกันกับโอ๊ดแฟนเก่าของคุณ ร้องเท้ายี่ห้อเดียวกัน ทรงผมทรงเดียวกันกับแฟนเก่าของคุณ ถ้าสิ่งที่นางมารร้ายคนนี้ต้องการให้ผมเหมือนหรือต้องการให้ผมเป็น ถ้าสิ่งที่คุณให้ผมทำมันจะทำให้คุณรักผม ผมก็จะเหมือนหรือจะเป็นอย่าที่นางมารร้ายคนนี้ต้องการ ผมจะทำ ในสิ่งที่คุณต้องการให้ผมเป็น ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะผมรักคุณ "
ภูริหยุดพูดนิดหนึ่ง เขาพยายามมองไปที่ตาของแป้งเพื่อค้นหาคำตอบจากตาของเธอ แต่เธอไม่กล้าสบตาเขา เธอหลบสายตา แป้งไม่อยากให้ภูริอ่านความรู้สึกจากดวงตาของเธอ
" ……ผมอาจจะแต่งตัวได้เหมือนกับโอ๊ดแฟนเก่าค%
ภูริยืนอยู่หน้ากระจก เขาส่องกระจกดูตัวเองว่าใส่เสื่อผ้าชุดนั้นแล้ว เขาดูเป็นยังไง เขาจะดูดีไหม แต่เมื่อเขาดูไปดูมาชุดนี้มันไม่เหมาะกับตัวเขาเอาซะเลย เสื้อเชิ้ตลายขวางนั่นมันทำให้ตัวของเขาที่ใหญ่อยู่แล้วยิ่งดูอ้วนขึ้นไปอีก กางเกงแสลคตัวนั้นมันดูแปลก ๆ มันดูแปลกไม่เหมือนกางเกงยีนส์ลีวายส์ที่เลาเคยใส่ กางเกงแสลคนั่นมันทำให้เขาดูแก่และไม่เซอร์ ๆ แต่เขาต้องใส่มันเพราะแป้งซื้อมาให้ใส่
ปกติภูริเขาจะแต่งตัวง่าย ๆ เสื้อยืดกางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบคอนเวิร์สสบาย ๆ แต่วันนี้เป็นวันพิเศษ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของแป้ง แฟนสาวของภูริที่เพิ่งคบกันยังไม่ถึงเดือน แป้งผู้หญิงคนนี้ทำให้ภูริต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองหลายอย่าง เขาคิดย้อนไปเมื่อวันที่ผ่านมา
ภูริ พบกับแป้งเมื่อต้นเดือนที่แล้ว ที่ร้านกาแฟ " มุมเหงา " ในวันที่ฝนพรำย่ำค่ำของคืนหนึ่ง ภูริหลบฝนที่ตกพรำเขาไปในร้านนั้น " มุมเหงา "
วันนั้นในร้านอัดแน่นไปด้วยผู้คน พวกเขาเหล่านั้นก็คงหลบฝนมาจิบกาแฟในร้าน โต๊ะว่าง ๆ จึงแทบไม่มีให้เห็น แต่มันเหมือนกามเทพดล โต๊ะที่แป้งนั่งเหงา ๆ อยู่นั้นพอจะมีที่ว่าง ๆ อยู่เพียงโต๊ะเดียว
อากาศหนาว ๆ ทำให้ภูริอยากทานกาแฟเป็นอย่างมาก เขาจึงตัดสินใจเดินไปที่โต๊ะว่าง ๆ ที่แป้งนั่งเหงาอยู่นั่น
" โทษทีครับ โต๊ะนี้ว่างหรือเปล่า บังเอิญโต๊ะตัวอื่นๆเต็มหมด มีเพียงโต๊ะตัวนี้เท่านั้นที่ว่าง ขอผมนั่งด้วยได้มั๊ยครับ " ภูริพูดกับแป้ง
แป้งเธอมองไปที่ภูริแล้วจากนั้นเธอมองดูไปรอบตัวเธอ โต๊ะตัวอื่นเต็มหมดจริง ๆ ด้วย แต่ตอนนี้เธออยากนั่งเหงา ๆ คนเดียว ไม่อยากให้ใครมาแทรกตรงกลางอารมณ์เหงา ๆ ของเธอ
แป้งสำรวจดูไปที่ร่างกายของภูริ เขาดูเปียกปอนเพราะฝนพรำนั้น เขาดูสั่น ๆ เหมือนลูกนกในรังที่เปียกฝน เขาดูน่าสงสารจะตาย " ว่างค่ะนั่งได้ " แป้งบอกกับภูริแม้มันจะฝืนใจของเธอนิด ๆ แต่เพื่อมนุษยธรรม
" ขอบคุณครับ " ภูริพูดพลางนั่งลงที่โต๊ะเหงา ๆ ของแป้งตัวนั้น เขาเรียกบ๋อยมาสั่งกาแฟ และขนมปังชิ้นเล็ก ๆนั้น ไม่นานบ๋อยก็นำกาแฟมาเสริฟ ภูริรับกาแฟแก้วนั้นมายกดื่มโดยไม่ใส่น้ำตาลเลยซักก้อน เขากินมันอย่างอยากกระหาย มองไปที่แป้งแล้วยิ้มให้เธออย่างเขิน ๆ
แป้งแอบมองดูภูริ ผู้ชายคนนี้ไม่น่าสั่งกาแฟมากิน หน้าตาอย่างเขาน่าจะกินเบียร์ เหล้าขาว ยาดอง หรือเหล้าเถื่อนจุดไฟติดนั่นน่าจะเหมาะกับเขาที่สุด เขาจะกินอะไรมันก็เรื่องของเขานี่เนาะ จะสนไปทำไม เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอด เธอผละหน้าหนีไปมองที่เม็ดฝนที่หยดลงบนกระจก แล้วไหลเป็นทางลงมา มองไปมันเหมือนหยดน้ำตาที่ไหลมาตามโหนกแก้ม
" โฮ่ โฮ่ ฮือ ฮือ ...." แป้งร้องไห้เสียงดังโพล๋งขึ้นมา ภูริตกใจเสียงร้องของแป้ง แก้วกาแฟที่เขาถืออยู่ตกลงใส่ขาของเขา ความร้อนของน้ำกาแฟมันทำให้ภูริ " โอ๊ย ย... " เสียงดังไม่แพ้แป้ง
ทุกคนในร้านต่างหันมามองแป้งกับภูริเป็นตาเดียวกัน พวกเขาเหล่านั้นตั้งคำถามในใจ " ไอ้ผู้ชายกับผู้หญิงสองคนนั่น มันเป็นบ้าอะไรของมัน "
" นี่คุณเป็นบ้าอะไรอยู่ ๆ ก็ร้องไห้ " ภูริถามแป้ง " ฉันเกลียดฝนฮือ ฮือ " แป้งก้มหน้าร้องไห้กับโต๊ะพลางพูดตอบคำถามภูริ " คุณเกลียดฝนทำไม ฝนคือน้ำ น้ำคือชีวิต " ภูริกล่าว " ฝนทำให้ฉันเหงา มันชอบทำให้ฉันร้องไห้ ฉันจึงเกลียดฝน ฮือ ฮือ " พูดจบก็ร้องไห้เสียงดังอีก " นี่คุณร้องไห้เบา ๆ หน่อย อายคนเขาบ้างซิ " ภูริกระซิบที่บ้างหูแป้งเพื่อให้เธอหยุดร้องไห้เสียงดัง "โฮ่ โฮ่ ฮือ ฮือ " แป้งกับร้องเสียงดังกว่าเก่าอีก
" นี่แน่ะ ไอ้ผู้ชายใจร้ายทำไมแกทำให้แฟนแกร้องไห้ " หญิงแก่อายุประมาณ 70 ปี พูดต่อว่าภูริ พร้อมกับเอาคันร่มตีไปที่ตัวของเขา " โอ๊ย ย... เอาร่มมาตีผมทำไม ผมเจ็บ " ภูริ เอามือป้องร่มที่ยายแก่คนตีมาที่ตัวเขา
" แกทำให้แฟนแกร้องไห้ทำไม แกนอกใจแฟนแกใช่มั้ย อย่างนี้ต้องตีให้ตาย " พูดจบยายแก่เงื้อร่มจะตีภูริอีก " หยุดก่อนยาย ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แฟนผม " ภูริยกมือห้ามร้องปรามเสียงหลง " อ้าวไม่ใช่แฟนเอ็งเรอะ " ยายแก่เริ่มลังเล " หนูเป็นเมียเขาต่างหากล่ะยาย " แป้งเงยหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา พูดกับยายแก่หน้าตาขึงขัง " อ้าวเหรอ... ที่แท้เอ็งเป็นผัวเมียกัน เรื่องของผัวเมียข้าไม่ยุ่ง ผัวเมียก็เหมือนลิ้นกับฟัน ก็ต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้าง ผัวเมียกันมีอะไรก็ค่อย ๆคุยกัน ข้าไปล่ะ " พูดจบยายแก่คนนั้นก็เดินหายไปในฝูงชน
" นี่คุณผมไปเป็นผัวของคุณตอนไหนมิทราบ " ภูริถามแป้งอย่างโกรธ ๆ แป้งไม่ตอบภูริแต่เธอบอกกับภูริว่า " คุณปลอบฉันได้ไหม " " อะ.....อะไรนะ " ภูริงงกับคำถามของแป้ง " ปลอบฉันหน่อย ฉันอกหัก " แป้งพูดเสียงเศร้า " คุณเพี้ยนไปแล้ว " ภูริว่าแป้ง แป้งพูด " ถ้าคุณไม่ปลอบให้ฉันเชื่อว่าโลกนี้ยังมีหวัง ฉันจะฆ่าตัวตาย ถ้าคุณไม่ปลอบฉันว่าโลกนี้ยังน่าอยู่ ฉันจะฆ่าตัวตาย พูดซิให้ฉันเชื่อว่าฉันยังมีคนที่พอจะเชื่อใจได้ ฮือ ฮือ " น้ำเสียงเศร้า ๆ น้ำตาที่เอ่อล้น คำพูดที่บอกว่าจะฆ่าตัวตายทำให้คืนนั้นภูริต้องคอยเอาใจแป้ง ไปทุกที่ที่แป้งไป เดินตามแป้ง ต้อย ๆๆๆ พูดปลอบใจแป้งสารพัด เพื่อให้เธอลืมเรื่องเศร้าโศก ลืมไอ้แฟนเก่าหน้าโง่ของเธอคนนั้น ลืมเรื่องความคิดที่จะฆ่าตัวตายคำนั้น
สุดท้ายภูริพูดโน้มน้าวแป้งจนยอมกลับบ้านของเธอจนได้ " ดีมาก วันนี้คุณทำให้ฉันไม่ต้องฆ่าตัวตาย ฉะนั้น วันพรุ่งนี้คุณต้องมาปลอบฉันอีก " แป้งบอก " อะไรนะ " ภูริทำหน้าตาเลิกลั่ก " ใช่...ถ้าพรุ่งนี้คุณไม่ยอมมาปลอบใจฉันอีก ฉันจะถือว้าคุณอนุญาตให้ฉันฆ่าตัวตายได้ " แป้งยังคงพูดตามแต่ใจตัวเอง
" อะไรฟะ แฟนก็ไม่ใช่ เมียก็ไมใช่ พี่น้องก็ไม่ใช่ (อีกนั่นแหละ ) ทำไมฉันจะต้องมาคอยเอาใจเธอด้วย บ้าเปล่า " ภูรินึกบ่นแป้งอยู่ในใจ
" ว่าไงพรุ่งนี้จะมามั๊ย " แป้งถามกดดันภูริ ภูริจึงตอบกลับไป่ด้วยความโมโหว่า " มาก็ได้ " (พูดกระแทกเสียง ) " เพื่อมนุษย์ธรรม " ภูรินึกในใจ
ตลอดอาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์ ภูริต้องมาคอยตามปลอบใจแป้งทุกวันไม่ใช่ภูริจะไม่เต็มใจทำอย่างนั้น จริง ๆ แล้วเขารู้สึกสนใจแป้ง ผู้หญิงปากร้าย เอาแต่ใจคนนี้อยู่ไม่น้อย เขาจึงเต็มใจที่จะมาปลอบใจแป้งทุกวัน เพื่อรอเวลาให้เธอลืมแฟนเก่าของเธอได้วันนั้นเขาจะเข้าไปเสียบแทน
" ภูริ คุณรู้มั๊ย ฉันไม่ชอบไอ้ผมยาว ๆ นั่นของคุณเลย ฉันจะพาคุณไปตัดผม " แป้งบอกภูริ
" หยุดเลยคนสวย อย่ามายุ่งกับหัวผมเด็ดขาด " ภูริร้องห้ามเสียงหลง " ก็คุณบอกว่าจะตามใจฉันไง ที่แท้แค่ลมปาก ผู้ชายก็เหมือนกันหมด ตายดีกว่าฉัน " แป้งพูดจบทำท่าจะเดินไปให้รถชนซะดื้อ ๆ " เฮ้ย..." ภูริร้องเสียงหลง (อีกแล้ว )
ที่ร้านตัดผม ภูรินั่งอยู่บนเก้าอี้ตัดผม " จะตัดผมทรงอะไรดีครับ " ช่างตัดผมถามภูริ " ตัดทรงรองทรงสูง " แป้งบอกให้ช่างตัดรองทรงสูง โดยไม่ถามความต้องการของภูริซักคำ
" ผมทรงเห่ย ๆ แบบนั้นผมไม่ตัดเด็ดขาด " ภูริขัดขืน " นึกแล้ว.... " แป้งพูดสั้น ๆ ทำท่าจะเดินออกไปนอกร้าน " ก็ได้..... เอาเลยพี่ช่าง ตัดผมทรงเห่ย ๆ นั่นแหละ " ภูริกัดฟันพูด " แป้งยืนยิ้มเมื่อเห็นภูริตามใจ " ตูกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย " ภูรินึกด่าตัวเองอยู่ในใจ
ที่ห้างสยามพารากอน หนึ่งอาทิตย์ก่อนงานวันเกิดแป้ง ภูริถูกแป้งโทรมาชวนไปเที่ยวห้างนี้ เขาก็มาอย่างว่าง่าย เดินเล่นกันได้ซักพักใหญ่ ๆ แป้งก็เดินมาถึงร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายร้านหนึ่ง แป้งบอกให้ภูริยืนรออยู่หน้าร้าน ส่วนตัวเธอเดินเข้าไปในร้าน แต่ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในร้าน แป้งถามภูริ " คุณใส่เสื้อเบอร์อะไร " " M " ภูริตอบห้วน ๆ " กางเกงเอวเท่าไหร่ " แป้งถามเขาอีก " 29 " " ร้องเท้าล่ะเบอร์อะไร " " 8 " จากนั้นแป้งก็เดินเข้าไปในร้าน เธอเดินเลือกดูเสื้อผ้า กางเกง และร้องเท้าอยู่พักใหญ่ ๆ จึงเดินออกมาจากร้าน
" ฉันซื้อให้คุณ " แป้งบอกภูริพร้อมกับยื่นถุงใส่ของให้ภูริ " ซื้ออะไรมาให้ผมเนี่ย " ภูริถามสงสัย " เสื้อผ้า กางเกงและรองเท้า " แป้งบอก " ซื้อของพวกนี้ให้ผมทำไม " ภูริยังคงสงสัย " ซื้อให้คุณใส่เสื้อผ้าชุดนี้ไปงานวันเกิดของฉันในวันที่ 30 สิ้นเดือนนี้ " แป้งบอกสิ่งที่เธอต้องการให้เขาทำ " ทำไมผมต้องแต่งชุดนี้ไปงานวันเกิดของคุณ " ภูริสงสัยไม่หาย " เพราะมันเป็นชุดที่ฉันซื้อให้ ถ้าคุณแต่งชุดที่ฉันซื้อให้ไปงานวันเกิดของฉัน วันนั้นฉันจะรับคุณเป็นแฟน " แป้งตอบให้ภูริหายสงสัย " อะไรนะ " เป็นอีกครั้งที่ภูริร้องว่า " อะไรนะ " แป้งมักจะทำให้เขาแปลกใจเสมอ
ภูริดึงสติตัวเองกลับมาจากความคิดของวันวาน เขายังคงยืนอยู่หน้ากระจกบานนั้น เขาหวีผมที่แป้งยอกให้ตัด หวีให้ผมเข้าที่เข้าทาง ขยับกางเกงกับเสื้อผ้าที่แป้งซ้อให้ให้ดูเรียบร้อย จากนั้นจึงเดินใส่ถุงเท้าและร้องเท้าคู่ที่แป้งซื้อให้แล้วเดินออกจากบ้านมุ่งหน้าไปที่บ้านของแป้ง เพื่อไปร่วมงานวันเกิด และไปเป็นแฟนคนใหม่ของแป้ง
*............ ตัดไป ที่บ้านแป้ง ...........*
ภูริมาถึงบ้านของแป้งช้ากว่ากำหนดนิดหน่อย เพราะรถติดวินาศสันตโร ที่บ้านของแป้งภูริมองเห็นเพื่อนของแป้งเต็มไปหมด
เขาตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้าน เดินฝ่าฝูงเพื่อนของแป้งที่รายล้อมตัวเขาไปหาแป้ง
ภูริแทบจะไม่รู้จักเพื่อนของแป้งเลยสักคน มันจึงเป็นเหตุที่ทำให้เขาดูเกร็ง ๆ ในวันนี้
สายตาส่ายไปมามองหาแป้ง แต่เขาไม่เห็นแป้ง เห็นแต่เพื่อนแป้งเต็มไปหมด เดินมาได้ซักหน่อย ภูริได้ยินเสียงคนเรียกดังมาจากข้างหลัง " ไอ้โอ๊ด...เอ็งจะรีบเดินไปไหน " ภูริไม่สนใจที่ใครคนนั้นเรียก เพราะเขาไม่ได้ชื่อโอ๊ด แต่ใครคนนั้นก็เดินมาสะกิดที่ตัวของภูริ " ไอ้โอ๊ด ฉันเรียกไม่ได้ยินรึไง " ใครคนนั้นพูดกับภูริ ภูริหันกลับไปมองใครคนนั้นที่สะกิดเรียกเขา เมื่อใครคนนั้นเห็นหน้าภูริชัด ๆเขาถึงกับหน้าเสีย " อ้าว ขอโทษทีครับ ผมนึกว่าคุณคือโอ๊คเพื่อนของผมซะอีก " ใครคนนั้นขอโทษขอโพยภูริ " ไม่เป็นไรครับ ผมก็เคยทักคนผิด ขอตัวก่อนนะครับ "
ภูริบอกใครคนนั้นและขอตัวเดินเข้าไปในงานของแป้ง
เดินมาได้อีกซักหน่อย มีกลุ่มเพื่อนหญิงของแป้ง ยืนคุยกันอยู่ข้างทางเมื่อภูริเดินผ่านกลุ่มเพื่อนหญิงของแป้งกลุ่มนั้น มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเสียงดังว่า " โอ๊ดทางนี้ มาคุยกับเราก่อน " ภูริเดินผ่านกลุ่มเพื่อนหญิงของแป้งโดยไม่ได้สนใจเสียงตะโกนเรียกของผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนหญิงของแป้งนั้นเลย เพราะเขาไม่ได้ชื้อโอ๊ด (นี่นา)
ภูริได้ยินฝีเท้าคนวิ่งมาจากด้านหลัง เสียงฝีเท้านั้นค่อยวิ่งเข้ามาใกล้ตัวเขาทุกทีจนในที่สุดก็มีมือมาสะกิดที่ข้างหลังเขา " โอ๊ด ที่ฉันตะโกนเรียกไม่ได้ยินเรอะ " ผู้หญิงคนหนึ่งถามภูริ ภูริหันหน้าไปมองผู้หญิงคนนั้น เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นหน้าภูริเขาถึงกับหน้าซีด " อ้าว ขอโทษค่ะ ฉันทักคนผิด " ผู้หญิงคนนั้นขอโทษภูริ " ไม่เป็นไรครับ เมื่อวานผมก็ทักคนผิดเหมือนคุณ ขอตัวก่อนนะครับ " ภูริเดินไปหาแป้ง เอามือเกาหัวอย่างรู้สึกสงสัย ทำไมวันนี้มีแต่คนเข้าใจผิดคิดว่าเขาคือ " โอ๊ด "
ภูริเดินมาได้อีกซักหน่อย มีผู้หญิงคนหนึ่ง ยืนอยู่ข้างหน้าภูริห่างซัก 20 เมตร เมื่อเห็นภูริเดินเข้าไปใกล้เธอ เธอก็วิ่งโผจะมากอดภูริแต่เมื่อเธอเห็นหน้าของภูริ เธอก็หยุดพฤติกรรมของเธอทันที " อุ้ย...ขอโทษคะ ฉันนึกว่าคุณคือโอ๊ดแฟนยัยแป้งซะอีก " ผู้หญิงคนนั้นว่า " ไม่ต้องเสียใจครับ คุณไม่ใช่คนแรกที่ทักผมผิด " ภูริพูดขำ ๆ " แต่คุณดูเหมื๊อนเหมือน " ผู้หญิงพูดอย่างอึ้ง ๆ " หน้าตาผมเหมือนคนที่ชื่อโอ๊ดขนาดนั้นเลยเหรอครับ " ภูริถาม " ไม่เหมือนค่ะ ไม่เหมือนเลย ..."
*.............. ตัดไป แป้งกับภูริ …………..*
ภูริยืนมองแป้ง ส่งเพื่อน ๆ กลับบ้านไปจนหมด จนไม่มีใครเหลืออยู่ที่บ้านของแป้ง
ภูริเดินไปหาแป้ง เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าแป้ง ภูริพูดขึ้นว่า " คุณนี่ ใจเหมือนนางมารร้ายจริง ๆ " " ภูริ คุณกล้าดียังไงมาว่าฉัน " แป้งมีอารมณ์โมโหเมื่อภูริพูดจาก้าวร้าวใส่เธอ " คุณเป็นนางมารร้ายที่สามารถฆ่าคนอื่นได้อย่างเลือดเย็น " ภูริยังไม่ยอมหยุดพูดก้าวร้าว " ภูริ หยุดพูดเดี๋ยวนี้ " แป้งร้องห้าม " เพื่อนหญิงของคุณเล่าเรื่องโอ๊ดแฟนเก่าของคุณให้ผมฟังหมดแล้ว " ภูริบอกสิ่งที่เขาอยากบอกแล้ว " ทำไมโอ๊ดแฟนเก่าฉันทำไม " " เพื่อนคุณบอกผมว่า เสื้อเชิ้ตที่ผมใส่มันยี่ห้อเดียว ลายเดียว กับเสื้อโอ๊ดแฟนเก่าของคุณเคยใส่ กางเกงนี่ก็ยี่ห้อและสีเดียวกับโอ๊ด แฟนเก่าคุณเคยใส่มัน และที่ทำให้ผมน้ำตาซึม คือ ผมที่คุณบอกให้ผมตัดมันก็คือ ผมทรงเดียวกับที่โอ๊ดเคยตัด ร้องเท้าคู่นี้ก็ใช่ โอ๊ดแฟนเก่าคุณก็ใส่รองเท้ายี่ห้อนี้ คุณใจร้ายมาก คุณพยายามเปลี่ยนตัวผมให้เป็นเหมือนโอ๊ดแฟนเก่าของคุณ คุณมันนางมารร้ายใจดำ "
ภูริ พูดแทงใจดำแป้ง แป้งถึงกับหน้าเสีย แต่มีหรือที่แป้งจะยอมแพ้ผู้ชายคนนี้
" ใช่ ฉันมันนางมารร้ายแล้วคุณจะทำไม " แป้งยังคงเอาแต่ใจเหมือนเดิม
" ผมจะไปกล้าทำอะไรคุณ ผมเพียงจะบอกนางมารร้ายร้ายคนนี้ว่า ถ้านางมารร้ายคนนี้ต้องการให้ผมใส่เสื้อยี่ห้อ และลายเดียวกับโอ๊ดแฟนเก่าคุณ ใส่กางเกงสีเดียวกัน ยี่ห้อเดียวกันกับโอ๊ดแฟนเก่าของคุณ ร้องเท้ายี่ห้อเดียวกัน ทรงผมทรงเดียวกันกับแฟนเก่าของคุณ ถ้าสิ่งที่นางมารร้ายคนนี้ต้องการให้ผมเหมือนหรือต้องการให้ผมเป็น ถ้าสิ่งที่คุณให้ผมทำมันจะทำให้คุณรักผม ผมก็จะเหมือนหรือจะเป็นอย่าที่นางมารร้ายคนนี้ต้องการ ผมจะทำ ในสิ่งที่คุณต้องการให้ผมเป็น ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะผมรักคุณ "
ภูริหยุดพูดนิดหนึ่ง เขาพยายามมองไปที่ตาของแป้งเพื่อค้นหาคำตอบจากตาของเธอ แต่เธอไม่กล้าสบตาเขา เธอหลบสายตา แป้งไม่อยากให้ภูริอ่านความรู้สึกจากดวงตาของเธอ
" ……ผมอาจจะแต่งตัวได้เหมือนกับโอ๊ดแฟนเก่าค%
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น